Reżyseria samych tańców szła w kierunku naturalnego ujęcia odrębnych cech i techniki choreografii ludowe

Cztery filmy Cękalskiego z cyklu tańców (Tańce góralskie, Tańce Śląskie, Kujawiak i Krakowiak łączna długość 1000 m) stanowią prosty, a piękny dokument naszego folkloru i sztuki ludowej różnych dzielnic kraju. Konstrukcja każdego z nich jest ta sama. Najpierw daje Cękalski parę charakterystycznych krajobrazów, następnie rzuca na ich tle tańczące grupy. Reżyseria samych tańców szła w kierunku naturalnego ujęcia odrębnych cech i techniki choreografii ludowej. W tym celu szereg najciekawszych momentów został sfilmowany w tempie zwolnionym, co pozwalało zrozumieć istotę budowy i rytmu każdego tańca. Lekka stylizacja, jaką stosuje Mierzejewska zarówno w ustawieniu grup, jak konstrukcji poszczególnych figur, nie zawiera cech autentyczności, pozwala natomiast podkreślić i jak gdyby skondensować walor artystyczny sfilmowanych tańców. Szczególnie wyróżniają się Kujawiak i Tańce góralskie. W opracowaniu filmów współdziałał zespół taneczny Związku Teatrów Ludowych, zdjęcia robił S. Lipiński. Zdaniem Seweryna Trossa, filmy Cękalskiego cechuje przypadkowość, gdyż nie widać w nich formalnego wznoszenia się na wyższy poziom. Tak  np. konstrukcja jednego z pierwszych filmów Cękalskiego, Czerwiec, jest znacznie bardziej wyraźna i zwarta niż następnych: CGS, Morze, Kazimierz. W Hallo, Uwaga! widać znów wyraźnie wzniesienie się poziomu, który opada w następnym filmie pt. Wśród gwiazd. W konkluzji przyznaje on jednak, że filmy Cękalskiego były dla naszej publiczności niejako elementarzem, który pozwolił jej zapoznać się z tendencjami filmu artystycznego.